Wag Ganon TEH!

Nung isang gabi nabaliw si Omec.

Isa sa mga tinuturing kong pinakatotoong kaibigan si Omec. Kaya nagulat ako nung naghurimintado sya sa inuman namin.

Bumalik siya mula sa bahay nila sa inuman namin na bad trip.

Nahalata ko agad dahil sa biglaang pagbago ng mood niya. Tumahimik. Sumeryoso.

Di siya talaga ganon. Madalas eh nagpapatawa siya. Magaan kasama.

Pagbalik niya, sabi ko nga, seryoso, tahimik, nakasimangot.

Tinanong ko sya, "Bakit? Anong nangyari sayo?"

Sagot niya lang, "Wala, sa bahay."

Naintindihan ko na kaagad. Alam kong may dinadala siyang problema at iniintindi ko yun.

Nahalata namin ang pagkabadtrip niya sa mga kilos niya. Pinagbuntunan niya ang kapatid niyang si Jerel. Pero wala pa din kami. Akala namin lilipas.

Si Ace na bestfriend niya, di din nakaligtas sa init ng ulo niya.

Madalas talaga silang magtalo ni Ace. Kaya akala namin isa lang sa mga away nila.

Okay pa ako nung mga oras na yun.

Hanggang sa nangyari ang di inaasahan.

Sa pagtatanggol ko kay Ace, bigla nya akong naduro sa batok ko. Agad kong kinonsider na BATOK yun.

Sensitive ako sa mga bagay na ganon.

Murahin mo na ako sa mukha ko't lahat okay pa din ako wag mo lang akong duduruin at.....BABATUKAN. Babaliktad mundo mo't magiging lalaki ako sa isang iglap. Di kita uurungan.

At yun na nga ang nangyari.

Pinagsabihan ko si Omec na bukas na lang kami mag-usap dahil mali ang timing sa issue na gusto niyang pag-usapan. Nasa bahay kami nila Jhun at nandon din sa harapan namin ang kanyang bayaw na minsan lang naming makasama. Nakakahiya sa maikling salita.

Naging makulit si Omec. Sinagot ko ng paulit-ulit na "Bukas na tayo mag-usap. Wag ngayon. Wag mo akong idadamay. Wag ako OMEC! Bukas na..."

Makulit pa din siya kaya't nakahalata si Pau sa pagkabad trip ko't niyaya niya akong umalis muna't magpalamig.

Kinausap niya na din ako't sinabi ang saloobin niya sa nangyari.

Kakampi ko si Pau. Salamat naman, naisip ko.

Mali talaga si Omec. Lasing na din kasi't may hinanakit kaya naiiintindihan ko siya.

Kawawang Ace, naisip ko. Napagbalingan at pati kami'y nadamay.

Sinubukan naming bumalik sa inuman. Habang si Ace ay nag-alok ng kape't matutulog na daw siya. Di namin tinanggihan ang alok niya.

Si Paulo ang naging tester namin sa pagtangka naming bumalik.

Nagprisinta siya dahil alam niya sa sarili niyang kaya niyang itake lahat ng pangyayari. Samantalang ako'y apektado na't di na uurong sa anumang laban.

Ilang minuto ang nakalipas, humahangos si Pau tulak-tulak ang motor niyang niyaya akong umuwi.

"Puta, mababa na ang pride ko ha, di ko na kinaya. Myke uwi na tayo."pagalit niyang sinabi.

Naintindihan ko na agad ang ibig niyang sabihin.

Di ko kakayanin ang kabaliwan ni Omec. Baka grabe lang ang mangyari.

Nagpasya kaming umuwi na lang at iwanan ang session ng di natatapos. Hindi na maganda ang mga nangyayari. Wala ng patutunguhan.

Masakit man sa dibdib ay tinanggap kong di ko na matatapos ang inuman, umuwi na kami.

Maya-maya'y humahangos si Omec na humabol sa amin. (Nakatambay kami kila Ace at iniinom ang MILO na tinimpla niya para sa amin.)

"Bakit mo ako ginagago ha!"sabay turo ni Omec sa nakaupong si Ace sa doorstep nila, walang malay.

Sa puntong yun, tinangay ko na pauwi ang mug nila Ace. Kasabay ko si Pau maglakad pauwi sa direksyon ng bahay namin.

Wala na 'to. Isip ko. Away-lasing na.

Habang papalayo kami. Naririnig ko pa din ang pagtatalo nila Ace at Omec. May narinig din akong tunog ng nabasag na baso. Kalauna'y nalaman ko na binato pala ni Ace si Omec ng isa sa mga mug na hawak niya. Buti na lang at nakailag si Omec.

Nagulat ako sa mga pangyayari.

Si Omec kasi ang pinakahuli kong inaasahang tumalo sa akin ngunit nung gabing yun, nagawa niya.

Di din ako siyempre papatalo. Alam kong malaki ang laban ko. Kahit siguro nagkapisikalan. Kawawa lang si Omec.

Sa puntong yun, nag-usap pa kami ni Pau sa harap ng bahay. Nag-alala kami pareho dahil si Omec na nga yun, di basta-basta.

Mahalaga pareho sa amin si Omec. Di namin basta na lang pwedeng ibasura't kalimutan.

Nagpahayag si Pau sa pag-aalala niyang baka di na maibalik sa dati ang pagsasamahan namin dahil sa nangyari.

Ganon din ang naisip ko. Bahala na...

Itinulog na lang namin. Kung anuman ang nangyari sa mga natira ay di na namin alam at inalam.

Umaga.

Pagkagising ko'y wala na akong pakialam sa nangyari sa nakaraan. Nagworry lang ako ng konti sa magiging reaksyon naming lahat.

Ilang oras ang nakalipas at dumating si Omec sa bahay.

"Myke?"tawag niya.

"Oh. Pasok Mec." agad kong sagot.

"Ngayon mo ako kausapin" banat ni Omec habang papasok.

"May muta ka pa. Kagigising mo lang?" bara ko. Nakita kong may muta nga sa kanang mata niya't di ko naiwasang pansinin.

"Oo."inosenteng tanong niya habang pinupunasan ang kanang mata.

Sa totoo lang, wala talaga akong ganang mag-explain sa kanya dahil alam kong alam niya yung ginawa niya.

Wala din akong maisip na eksplanasyon sa mga bagay na nangyari nung nakaraang gabi, lasing ako. Kinalimutan ko na yun. Burado na.

Sa pag-aalala namin ni Pau na magkaroon ng lamat ang pagkakaibigan namin, di ko naramdaman nung nasa harap ko na si Omec. Si Omec yun, siguro may exception.

Pwedeng palagpasin pero di na pwedeng ulitin.

Sa tingin ko sa nangyari, sa pagkakaibigan, maaari mong sabihin lahat sa kanya. Gawin lahat ng gusto mo sa kanya. Pero may limit.

Isipin mo din ang mararamdaman niya.

Lagi mo pa ding isaisip ang respeto. Wag na wag kang lalagpas sa border na yun kundi gulo yun.

Pwede kang tulungan sa kung anumang problema mo.

Iintindihin kita hangga't sa makakaya ko pero intindihin mo din ako. Magbigayan tayo...