Tinitigan ko yung kotse habang papalayo. Hanggang sa lumiko't nawala sa paningin ko.
Sakay ng kotseng yun ang isa sa mga pinahahalagahan kong tao ngayon, si Chai. Malamang sa mga oras na ito ay nakalapag na siya sa pupuntahan niya, sa HongKong. Mamalagi siya dun ng anim na buwan. Napakaikling panahon kung iisipin.
Ngunit kagabi sa kanyang pagpapaalam, nahirapan akong itago ang lungkot na namumuo sa loob ko.
Sadyang mahirap ang magpaalam. Mahirap umalis at mahirap din ang maiwanan. Separation anxiety, yan daw ang tawag diyan ayon sa aking napag-aralan. Meron ako nito nung bata pa man ako. Natatandaan kong nung kinder ako hanggang Grade 1 ay kailangan nasa labas lang ng classroom ang isa sa mga parents ko o kaya'y kasambahay. Ako din yung batang nagwawala at umiiyak sa unang araw ng pasukan. Di ko alam na disorder na pala un at isang klase ng psychological condition.
Ang hirap icompose ang sarili sa harap ng taong nagpapaalam lalo na't emotional na din siya pati mga kasama mo.
Nung unang beses kinaya ko pa. Iniwan kami ng kotse sa harap ng bahay nila Chai. Di ako naluha o nangilid man lang.
"Lika na! Kain tayo sa Ita's" si Pau nagyaya, plano na namin talagang magdinner dun. Pero sa tingin ko'y may iba siyang gustong mangyari.
Sakay kami ni Omec papuntang Ita's. Mukhang nagmamadali si Pau. Sabi ko na nga ba. Nakita namin ang puting taxing huminto sa gate ng Golden City. Bumaba si Chai para magpaalam sa nanay niya. Hinto naman kami sa gate at nag-abang din dun. Nakakatawa kasi para kaming mga fans na humahabol sa paborito naming artista.
Nagpaalamanan si Chai at ang kanyang ina. Lumapit sa amin pagkatapos.
"Bakit? Para 'tong mga sira." sabi ni Chai paglapit.
"Ka-...kakain lang kami"halatang pigil ang kung anumang emosyon sa pagsagot ko.
Biglang tumalikod si Chai pabalik sa taxi.
"Ay? Ganon na lang yun?" reklamo ni Pau.
Diretso lang si Chai sa loob ng taxi, paalam ulit si ina sa kanya.
Umandar na ang taxi at sa pagdaan sa amin tila slow motion siyang tumatakbo. Nakita ko si Chai, takip-takip ang mukha ng panyo at nakuha pang ikaway ang kanang kamay sa amin. Kaway din kami. Nangingilid na sa luha ang mga mata ko sa puntong yun. Nahiya ako. Nasa gate kami, madaming tao, anlalaki din naming tao ni Pau, si Omec tahimik lang, tila tulala.
"Shit! Shit!" si Pau.
"Let's go!"ako.
Sakay kami. Drive si Pau papuntang Ita's. Tahimik lahat. May mga luha pa din akong sinusupress. Ang hirap.
Dumating kami sa Ita's, order, kain, text, kain, tahimik. Halos walang nagsasalita. Tumayo na kami para umuwi. Minimal lang ang conversation, halos wala nga.
Nakarating sa Summerfield at tumambay kila Pau. Dumating din ang iba't nakitambay. Masaya naman kaso nga may tila kulang na.
Sa tingin ko matatagalan para masanay kaming ganito. Tutal magpapasukan na ang karamihan, magiging busy ng kanya-kanya. Sakto lang siguro.
Malungkot pero ganon talaga buhay. Minsan kailangan bumitaw ka ng panandalian. Wag lang sana magkalimutan.
Anim na buwan Chai. Sandali lang yun. Maghihintay ako. Maghihintay kami. Hanggang sa muli...
Sakay ng kotseng yun ang isa sa mga pinahahalagahan kong tao ngayon, si Chai. Malamang sa mga oras na ito ay nakalapag na siya sa pupuntahan niya, sa HongKong. Mamalagi siya dun ng anim na buwan. Napakaikling panahon kung iisipin.
Ngunit kagabi sa kanyang pagpapaalam, nahirapan akong itago ang lungkot na namumuo sa loob ko.
Sadyang mahirap ang magpaalam. Mahirap umalis at mahirap din ang maiwanan. Separation anxiety, yan daw ang tawag diyan ayon sa aking napag-aralan. Meron ako nito nung bata pa man ako. Natatandaan kong nung kinder ako hanggang Grade 1 ay kailangan nasa labas lang ng classroom ang isa sa mga parents ko o kaya'y kasambahay. Ako din yung batang nagwawala at umiiyak sa unang araw ng pasukan. Di ko alam na disorder na pala un at isang klase ng psychological condition.
Ang hirap icompose ang sarili sa harap ng taong nagpapaalam lalo na't emotional na din siya pati mga kasama mo.
Nung unang beses kinaya ko pa. Iniwan kami ng kotse sa harap ng bahay nila Chai. Di ako naluha o nangilid man lang.
"Lika na! Kain tayo sa Ita's" si Pau nagyaya, plano na namin talagang magdinner dun. Pero sa tingin ko'y may iba siyang gustong mangyari.
Sakay kami ni Omec papuntang Ita's. Mukhang nagmamadali si Pau. Sabi ko na nga ba. Nakita namin ang puting taxing huminto sa gate ng Golden City. Bumaba si Chai para magpaalam sa nanay niya. Hinto naman kami sa gate at nag-abang din dun. Nakakatawa kasi para kaming mga fans na humahabol sa paborito naming artista.
Nagpaalamanan si Chai at ang kanyang ina. Lumapit sa amin pagkatapos.
"Bakit? Para 'tong mga sira." sabi ni Chai paglapit.
"Ka-...kakain lang kami"halatang pigil ang kung anumang emosyon sa pagsagot ko.
Biglang tumalikod si Chai pabalik sa taxi.
"Ay? Ganon na lang yun?" reklamo ni Pau.
Diretso lang si Chai sa loob ng taxi, paalam ulit si ina sa kanya.
Umandar na ang taxi at sa pagdaan sa amin tila slow motion siyang tumatakbo. Nakita ko si Chai, takip-takip ang mukha ng panyo at nakuha pang ikaway ang kanang kamay sa amin. Kaway din kami. Nangingilid na sa luha ang mga mata ko sa puntong yun. Nahiya ako. Nasa gate kami, madaming tao, anlalaki din naming tao ni Pau, si Omec tahimik lang, tila tulala.
"Shit! Shit!" si Pau.
"Let's go!"ako.
Sakay kami. Drive si Pau papuntang Ita's. Tahimik lahat. May mga luha pa din akong sinusupress. Ang hirap.
Dumating kami sa Ita's, order, kain, text, kain, tahimik. Halos walang nagsasalita. Tumayo na kami para umuwi. Minimal lang ang conversation, halos wala nga.
Nakarating sa Summerfield at tumambay kila Pau. Dumating din ang iba't nakitambay. Masaya naman kaso nga may tila kulang na.
Sa tingin ko matatagalan para masanay kaming ganito. Tutal magpapasukan na ang karamihan, magiging busy ng kanya-kanya. Sakto lang siguro.
Malungkot pero ganon talaga buhay. Minsan kailangan bumitaw ka ng panandalian. Wag lang sana magkalimutan.
Anim na buwan Chai. Sandali lang yun. Maghihintay ako. Maghihintay kami. Hanggang sa muli...
No comments:
Post a Comment