Eto na ba ang hudyat ng aking pagbabalik sa pagboblog?
Siguro nga. Malungkot na naman ako eh. Kailangan kong ilabas sa paraang alam ko.
Pero kung titingnan at babasahin mo naman ung mga dati kong posts, di naman gano kalungkot buhay ko. May mga masasaya din. Basta inuman, eh di siguradong kasiyahan yan.
Nawala ako dahil may hinarap ako. Nabusy. Nagkaron ng pagkakaabalahan.
Masaya din kahit papano. At least may pangkain na ako at may respeto na ung ibang tao. Galing di ba?
Pero teka, bakit ba ako ulit nalungkot kung ayos na?
Isa lang ang dahilan nyan. Malamang lahat tayo nakakaranas ng pinagdadaanan ko.
Ang mabigo sa pag-ibig.
Di ako nireject, konting clarification lang.
Di ko nga alam kung anong nangyari eh. Magulo at di ko maintindihan kung bakit ako nasa posisyong ito.
Sawian.
Biguan.
Talunan.
At nakakainis lang dito, walang matinding dahilan. Hindi naman kami. Hindi nya din naman alam na may pagtingin ako sa kanya. Antanga di ba?
Parang high school lang na may gusto sa kapwas estudyanteng taga-kabilang section.
Parang teenager na may crush sa kapitbahay na bagong lipat.
Parang tanga lang. Nanahimik. Di maamin ang nararamdaman sa madaming dahilan pero matutukoy sa iisang bagay lang....lalaki sya, lalaki din ako.
Buti sana kung ung modernong klase siya ng lalaki. Ung tipong kahit papano may pag-asa ako. Ung tipong malasing mo lang eh magkakatiyempo din ako. Pero hindi eh. Straight nga siya. Kaibigan lang tingin sa akin. Ansakit isipin.
May gusto siyang iba. Siyempre, babae.
Si babae gusto din naman yata siya. Kagagaling lang din sa iisang relasyon na di naman nagtagal.
Ganun din pala siya. Apat na taon kung di ako nagkakamali at magkalive-in na yata sila nung naghiwalay na.
Parehong sugatan mula sa nakaraan.
Nagkatagpo.
Ayun. Ako ang naputukan.
Hindi ko alam kung anong gagawin kong reaksyon ngayon. Ayoko namang maweirduhan sila at magmukha akong tanga.
Nakakainis. Kung kelan kong narealize na may silbi pala tong puso ko saka ako inagawan ng isang iglap na lang.
Iniisip ko ngayon kung babalik ako sa dati kong gawi. Ang magsabi ng totoo sa mga taong nagugustuhan ko.
Kaya ko pa ba ang consequences nito ngayong iba na ang mundong iniikutan ko. Mas seryoso at mas palaban ang mga tao. Talo ako. Pero susubukan ko.
Siguro nga. Malungkot na naman ako eh. Kailangan kong ilabas sa paraang alam ko.
Pero kung titingnan at babasahin mo naman ung mga dati kong posts, di naman gano kalungkot buhay ko. May mga masasaya din. Basta inuman, eh di siguradong kasiyahan yan.
Nawala ako dahil may hinarap ako. Nabusy. Nagkaron ng pagkakaabalahan.
Masaya din kahit papano. At least may pangkain na ako at may respeto na ung ibang tao. Galing di ba?
Pero teka, bakit ba ako ulit nalungkot kung ayos na?
Isa lang ang dahilan nyan. Malamang lahat tayo nakakaranas ng pinagdadaanan ko.
Ang mabigo sa pag-ibig.
Di ako nireject, konting clarification lang.
Di ko nga alam kung anong nangyari eh. Magulo at di ko maintindihan kung bakit ako nasa posisyong ito.
Sawian.
Biguan.
Talunan.
At nakakainis lang dito, walang matinding dahilan. Hindi naman kami. Hindi nya din naman alam na may pagtingin ako sa kanya. Antanga di ba?
Parang high school lang na may gusto sa kapwas estudyanteng taga-kabilang section.
Parang teenager na may crush sa kapitbahay na bagong lipat.
Parang tanga lang. Nanahimik. Di maamin ang nararamdaman sa madaming dahilan pero matutukoy sa iisang bagay lang....lalaki sya, lalaki din ako.
Buti sana kung ung modernong klase siya ng lalaki. Ung tipong kahit papano may pag-asa ako. Ung tipong malasing mo lang eh magkakatiyempo din ako. Pero hindi eh. Straight nga siya. Kaibigan lang tingin sa akin. Ansakit isipin.
May gusto siyang iba. Siyempre, babae.
Si babae gusto din naman yata siya. Kagagaling lang din sa iisang relasyon na di naman nagtagal.
Ganun din pala siya. Apat na taon kung di ako nagkakamali at magkalive-in na yata sila nung naghiwalay na.
Parehong sugatan mula sa nakaraan.
Nagkatagpo.
Ayun. Ako ang naputukan.
Hindi ko alam kung anong gagawin kong reaksyon ngayon. Ayoko namang maweirduhan sila at magmukha akong tanga.
Nakakainis. Kung kelan kong narealize na may silbi pala tong puso ko saka ako inagawan ng isang iglap na lang.
Iniisip ko ngayon kung babalik ako sa dati kong gawi. Ang magsabi ng totoo sa mga taong nagugustuhan ko.
Kaya ko pa ba ang consequences nito ngayong iba na ang mundong iniikutan ko. Mas seryoso at mas palaban ang mga tao. Talo ako. Pero susubukan ko.
No comments:
Post a Comment