inutil

Hangover ako.

Walang maalala.

Sabog.

Ganito na lang ba? Tanong nila.

HINDI. Sagot ko.

Maghintay ka lang.

Manggugulat na lang ako.

Relax lang.

Baka mastroke ka.

Wait and see?

Bahala ka.

Baka manigas ka?

Sana...


---------------------
Nagising ako ng medyo maaga sa nakasanayan ko nitong mga nakaraang araw.

"Huh? Nasan ako? Ah! Dito sa bahay. Pero bat ako nandito? Pano nangyari?" mga tanong at debate ng isip ko.

Nagising ako sa bahay, di nga lang sa sarili kong kama kundi sa sofa. Agad kong hinanap ang aking wallet at cellphone, mga bagay na una kong tsinetsek paggising ko, di ko alam kung bakit.

Tumayo ako't tumingin sa may laptop. Nandun yung phone ko, nandun din yun wallet. Nakahinga ako. Balik sa pagkakahiga, sa sofa pa din.

Pinilit kong alalahanin ang mga nangyari kagabi. Meron naman akong naaalala, yung mga tipong umpisa pa lang. Huling alaala ko umuwi si Omec. Yun na. Di ko na maisip kung pano ako umuwi. Kung pano ko naiwan ang phone at wallet ko sa laptop. Nagtry pa pala akong maginternet sa kalasingan ko. Hanep!

"Bat jan ka natulog?" tanong ni Lola.

"Wala lang. Di na ako nakaabot sa taas eh." patay-malisya kong sagot. Di ko alam irarason ko eh.

Bad trip to ha. Nakakafrustrate. Ayoko pa naman ng ganitong state, ang walang maalala. Baka kasi may ginawa akong kabalbalan tapos di ako aware, NAKAKAHIYA!

Nangyari na kasi nuon yun. Nung kinwento sa akin, nahiya ako sa sarili ko. Bastos.

Alak nga naman. Di naman masarap pero nakakaadik. Ayoko na. Wag na muna. Nakakapangit ng image, lalo na sa pamilya.

Inutil sa paningin.

Tameme lang.

Chill. RELAX.

Wait.

Wait in vain.

Better yet...die waiting.