Naalala ko nuong una nating pagkikita. Di ko maisip na may isa pa akong lola. Ang alam ko lang kasi ung kinagisnan kong lola, ung nanay ng Nanay ko. May nanay din pala si Tatay, naisip ko.
Hindi ko tuloy maiwasan na ikumpara ang dalawa kong lola. Si Lola, nanay ni Nanay, maingay. Si Inang, nanay ni Tatay, tahimik lang. Si Lola, malusog, malaki. Si Inang, slim. Si Lola madalas kong makitang gumawa ng gawaing bahay, luto, linis, laba. Si Inang madalas kong makita sa bukid, nagtatanim, nagpapastol ng alaga nilang kambing. Magkaiba man, eh palagay ko napakaswerte ko pa rin para magkaroon ako ng dalawang lola. ♥
Isang amoy lang ang nakakapagpaalala sa akin kay Inang, ang amoy ng tabako. Yun din ang amoy na malalanghap mo pagpumunta ka sa bahay nila.
Si Inang, tulad ng nasabi ko, sobrang sipag. Palagi mo siyang makikita sa bukiran. Di ko nga magets kung bakit hindi siya nawawalan ng ginagawa sa bukid araw-araw. Sa tingin ko ito na rin ung dahilan kung bakit wala akong maalalang favorite recipe nya. Mas sanay siya sa bukid kesa sa kusina.
Pero may talent naman siyang hindi mo mahahanap sa ibang lola eh. May HEALING POWER SIYA. Naaalala ko nuon kapag may sinat ako o kahit sino sa aming magpipinsan, pagkatapos niya kaming hilutin maya-maya okay na kami. Nung nagkaanak ang ate ko, may ritual siya sa hapon para daw mahimbing na makatulog sa gabi ung baby. Ang ginagawa niya, tinatawag niya ung pangalan ng pamangkin ko na para bang malayo siya't pinapauwi niya. Lagi akong nangingilabot pag ginagawa niya ito. "Makan Aaron! Agawid kan! Umay kan Aaron! Rabiin!" Sa boses nyang tumatawag na pabulong lang naman. (Natakot naman ako sa memory na 'to).
Hindi naman perfect si Inang tulad ng lahat ng tao. May mali din siya na sa murang isip kong naintindihan ko. Nuong lumipat kami sa Agoo, matagal nang biyuda si Inang at may kinakasamang lalake. Lahat sila Tatay at mga kapatid niya pati na din mga pinsan ko, napansin ko di aprub sa desisyong ito ni Inang. May panahon dati na umabot sa hiwalayan ang pagsasama nila. Nakita kong mag-isa si Inang. Malungkot siya syempre. Napadalas tuloy ang dalaw ko sa bahay niya. Naisip ko kailiangan niya din ng kausap. pagpumupunta ako sa bahay niya nung panahong siya lang mag-isa, halos wala akong marinig na ingay sa buong kabahayan. Malungkot nga. Di nagtagal, bumalik din naman sa kanya si "Itang". Hindi ko na maalala kung pano pero nakita ko na lang na magkasama na ulit silang pumunta sa bukid. Napanatag ako nuon. At least may kausap na si Inang at di na siya mag-isa sa bahay, sa buhay. Di na din ako masyadong dumalaw mula nuon. Kahit naman gusto kong may kausap at kasama si Inang, di ko din naman gusto si "Itang".
Huli kong nakita si Inang sampung taon na ang nakalipas. Mangiyak-ngiyak nung magpaalam kami paalis ng Agoo. Hindi ko akalain yun na pala ang huling pagkikita namin. Kagabi ko nalaman na pumanaw na siya. Nalungkot ako pero di na nabigla. Unang buwan ng Disyembre tinext na ako ng pinsan ko na mahina na nga daw si Inang at pinapapunta si Tatay duon at baka di na abutin ang bagong taon...nagkatotoo nga.
Naaalala ko pa na napag-usapan namin ni Manny, pinsan ko na nagtext sa akin tungkol kay Inang, nung makakita kami ng burol dati sa Pasko, " Ang pangit siguro magPasko ng may patay." At nangyari na nga sa amin. Pareho kaming wala sa burol ni Inang. Uuwi siya galing Qatar sa Enero. Uuwi din ako don sa Agoo para magkipagkita sa kanya. Para na din bisitahin ang bahay ni Inang na sana'y amoy tabako pa din..at dumalaw sa puntod niya.
Paalam Inang! Hanggang sa muli nating pagkikita. ♥
Hindi ko tuloy maiwasan na ikumpara ang dalawa kong lola. Si Lola, nanay ni Nanay, maingay. Si Inang, nanay ni Tatay, tahimik lang. Si Lola, malusog, malaki. Si Inang, slim. Si Lola madalas kong makitang gumawa ng gawaing bahay, luto, linis, laba. Si Inang madalas kong makita sa bukid, nagtatanim, nagpapastol ng alaga nilang kambing. Magkaiba man, eh palagay ko napakaswerte ko pa rin para magkaroon ako ng dalawang lola. ♥
Isang amoy lang ang nakakapagpaalala sa akin kay Inang, ang amoy ng tabako. Yun din ang amoy na malalanghap mo pagpumunta ka sa bahay nila.
Si Inang, tulad ng nasabi ko, sobrang sipag. Palagi mo siyang makikita sa bukiran. Di ko nga magets kung bakit hindi siya nawawalan ng ginagawa sa bukid araw-araw. Sa tingin ko ito na rin ung dahilan kung bakit wala akong maalalang favorite recipe nya. Mas sanay siya sa bukid kesa sa kusina.
Pero may talent naman siyang hindi mo mahahanap sa ibang lola eh. May HEALING POWER SIYA. Naaalala ko nuon kapag may sinat ako o kahit sino sa aming magpipinsan, pagkatapos niya kaming hilutin maya-maya okay na kami. Nung nagkaanak ang ate ko, may ritual siya sa hapon para daw mahimbing na makatulog sa gabi ung baby. Ang ginagawa niya, tinatawag niya ung pangalan ng pamangkin ko na para bang malayo siya't pinapauwi niya. Lagi akong nangingilabot pag ginagawa niya ito. "Makan Aaron! Agawid kan! Umay kan Aaron! Rabiin!" Sa boses nyang tumatawag na pabulong lang naman. (Natakot naman ako sa memory na 'to).
Hindi naman perfect si Inang tulad ng lahat ng tao. May mali din siya na sa murang isip kong naintindihan ko. Nuong lumipat kami sa Agoo, matagal nang biyuda si Inang at may kinakasamang lalake. Lahat sila Tatay at mga kapatid niya pati na din mga pinsan ko, napansin ko di aprub sa desisyong ito ni Inang. May panahon dati na umabot sa hiwalayan ang pagsasama nila. Nakita kong mag-isa si Inang. Malungkot siya syempre. Napadalas tuloy ang dalaw ko sa bahay niya. Naisip ko kailiangan niya din ng kausap. pagpumupunta ako sa bahay niya nung panahong siya lang mag-isa, halos wala akong marinig na ingay sa buong kabahayan. Malungkot nga. Di nagtagal, bumalik din naman sa kanya si "Itang". Hindi ko na maalala kung pano pero nakita ko na lang na magkasama na ulit silang pumunta sa bukid. Napanatag ako nuon. At least may kausap na si Inang at di na siya mag-isa sa bahay, sa buhay. Di na din ako masyadong dumalaw mula nuon. Kahit naman gusto kong may kausap at kasama si Inang, di ko din naman gusto si "Itang".
Huli kong nakita si Inang sampung taon na ang nakalipas. Mangiyak-ngiyak nung magpaalam kami paalis ng Agoo. Hindi ko akalain yun na pala ang huling pagkikita namin. Kagabi ko nalaman na pumanaw na siya. Nalungkot ako pero di na nabigla. Unang buwan ng Disyembre tinext na ako ng pinsan ko na mahina na nga daw si Inang at pinapapunta si Tatay duon at baka di na abutin ang bagong taon...nagkatotoo nga.
Naaalala ko pa na napag-usapan namin ni Manny, pinsan ko na nagtext sa akin tungkol kay Inang, nung makakita kami ng burol dati sa Pasko, " Ang pangit siguro magPasko ng may patay." At nangyari na nga sa amin. Pareho kaming wala sa burol ni Inang. Uuwi siya galing Qatar sa Enero. Uuwi din ako don sa Agoo para magkipagkita sa kanya. Para na din bisitahin ang bahay ni Inang na sana'y amoy tabako pa din..at dumalaw sa puntod niya.
Paalam Inang! Hanggang sa muli nating pagkikita. ♥
nostalgic sa akin yong amoy ng tabako. ganyan din ang lola ko. at ilokano sya. although masarap syang magpakbet.paborito kong recipe nya. ummm.. yong sa chant something, ganyan din ang ginagawa sa amin ng mga lolo at lola ko nung bata kami.
ReplyDelete